Tussen alle bedrijven door…
Zeecontainer
Sinds 1 januari werk ik vanuit de IdeeënFabriek te Uden. Helemaal goed. Klein kantoortje (eigenlijk een zeecontainer), maar precies genoeg voor mij. Tenminste voor mijn computer, een kastje, koffiezetapparaat en wat frutsels.
Naaien deed ik nog gewoon thuis. Prima. Alleen wonen we niet zo heel groot. Dus onze huiskamer, is eetkamer, speelkamer, atelier, kantoor, opslag, knutsel en frutsel kamer in 1.
Andermans kinderen hebben mij wel eens gevraagd, waar wij wonen? Waar wij wonen? Oh, is dit niet jullie speelkamer? Zo wonen wij dus 😉
Samenwonen
Ineens komt Rob naast me zitten tijdens de lunch. Ik noem hem maar even Rob de kunstenaar, ook gevestigd in dezelfde Fabriek. Maar niet in een container. Nee, in een prachtig groot atelier. Te groot atelier. Te groot voor hem alleen.
En hij wil met mij samenwonen! Met mij en met niemand anders.
Even voor de beeldvorming. We hebben elkaar daarvoor, welgeteld maximaal 15 minuten gesproken. Ik ben in het verleden wel eens te overhaast samen gaan wonen. Maar na 15 minuten!? Dit slaat alles.
Lot
Vrij snel blijkt, dat hij uit zeer betrouwbare bron ( 1 van mijn beste vriendinnen) heeft begrepen, dat ik super relaxed ben (zijn woorden), en dat zij denkt, dat wij het wel met elkaar uithouden!?!
Ons lot, ligt nu dus in haar handen 😉
Want het is al gebeurd. In een rap tempo is mijn container leeggeruimd, en zijn mijn spullen verhuisd naar de bovenverdieping van het atelier. Het is nog een bende, maar op de iets langere termijn, moet het allemaal meer rust gaan geven.
Thuis
Want… Ik ga voortaan niet meer onze huiskamer ombouwen tot atelier. Of stofknip centrale.
Nee, misschien. Heel misschien is over een tijdje, onze huiskamer wel net zo saai als de meeste huiskamers. Gewoon met het aantal meubels, evenredig aan het aantal vierkante meters.
Als ik dan soep opschep, blijft de soeplepel niet meer hangen achter de draden van mijn lock machine.
Wat moet dat zalig zijn.. Dat er iemand aanbelt, en dat ik dan gewoon de voordeur open kan doen. Zonder eerst de gang leeg te moeten ruimen.
Dat ik me niet meer druk ga maken, of er niet iemand onverwacht op de koffie komt. Het is altijd maar de vraag, of ie er aan de tafel nog bij kan zitten. Het is hier gewoon te vol…
En dat is nu opgelost! Tenminste…ik ben er tussen de bedrijven door, mee bezig!
